The Paladins II

Na een set van weer ruim twee uur moesten we nog rennend naar het station om de laatste trein te halen. Daar raakten we in een discussie verzeild met andere Paladins-fans over de vraag welk concert nu beter was – dat van vanavond of dat van vorige week in Tivoli. Natuurlijk was Tivoli beter, maar het was een close finish.
    De Paladins kwamen gisteren in Zaandam wat moeizaam op gang. Bassist Thomas Yearsley leek zwaar onder invloed te zijn van een of ander stimulerend middel en zijn stem klonk niet geheel zuiver meer na drie weken toeren door Europa. Maar toen de PA zijn microfoon iets zachter had gezet en het accent van de band weer meer op de ongenaakbare zanger/gitarist Dave Gonzalez kwam te liggen stegen de Paladins boven zichzelf uit. Met verbeten gezichten brachten de jongens twee uur pure rock ‘n’ roll die door het 100-man tellende publiek zeer enthousiast onthaald werd.
    Thomas bespeelde zijn contrabas met zijn laatste krachten – hij lijkt ieder moment in te kunnen storten, maar klampt zich telkens op het laatste moment aan zijn snaren vast als aan een reddende strohalm; dan sleept hij zijn zware bas naar het midden van het podium om weer een technisch dubieuze, maar zeer enthousiaste solo weg te geven, altijd gevolgd door een staande ovulatie uit de zaal.
    Elk Paladins-nummer begint als een simpel rock-a-billy-liedje – “Seems like such a long time since I’ve seen my girl”, maar wanneer het tijd is voor Dave’s gitaarsolo (dat in bijna elk numer verweven zit) begint hij op zijn elektrisch-akoestische gitaar te rammen met onnavolgbare snelheid waarin hij 5 akkoorden per seconde speelt. In legendarische nummers als “Going down to Big Mary’s” is die solo inmiddels uitgegroeid tot een weergaloze proeve van kunnen van 10 minuten. Iedereen moet wel verliefd worden op zo’n instrument als hij ziet wat Dave Gonzalez er voor klanken uit kan toveren. Zelf is Dave ook verliefd op zijn gitaar, want hij bespeelt hem alsof hij het hoogtepunt van een intens liefdesspel nadert. Na dergelijke solo’s hangt het publiek steevast lamgeslagen in de touwen en glundert de band als een voldane en succesvolle minnaar.

Op cd is de band soms het aanhoren niet waard – maar wie The Paladins nooit live gezien heeft mag gerust stellen dat hij in het leven iets essentieels gemist heeft.