Westerse terreurdaden

Sinds de ontkerkeling is de Nederlandse vrouw ten prooi gevallen aan hongere muil van het spiritualisme. Wie heeft geen moeder, vriendin, vrouw, oma, vrouwelijke collega of kennis die haar leven in rechte banen laat leiden door bewierookte sjamanen in auristische, ontladende seances?
    Onze feminile westerse maatschappij wordt geterroriseerd door vrouwen van middelbare leeftijd. Zij hebben hun dochters bedorven, zodat ik de hele middag heb staan stofzuigen, domineren de boekenwereld (zodat je bij Scheltema bedolven wordt onder de boeken van zweverige vrouwen als Marianne Frederiksson, Herbjorg Wassmo, Jessica Durlacher, Anna Enquist, noem ze maar op: maar hier kom ik binnenkort op terug), ze eisen dat wij mannen zittend onze plas doen, en wat ik vanmorgen bemerkte: ze vergallen onze taal!
    Als ik van iemand afscheid neem roep ik “Mazzel!” of “Doeg!”. Sommige mensen zeggen aan de telefoon “Daag!”, anderen “Tot ziens!”. Surinaamse pubers bleren “Ik ga je zien!”. Soms gaan dergelijke afscheidsgroeten gepaard met een wens in de trant van “Succes!”, “Veel plezier!”, “Goede reis!” of “Hou je haaks!”. Maar wat ik vandaag hoorde op de Singelgracht, kromde al mijn verbolgen tenen.
    Op straat nam een vrouw van middelbare leeftijd (dus compleet met verwarde haren en paarse sjaal) afscheid van een getemde man (kaal en baard) met de volgende woorden: “Daaag! Veel energie!”