Van Zalm-norm naar Zalm-bedrog

Gerrit Zalm is hard op weg te veranderen van een gewaardeerde, strakke schatkistbewaker in een onvervalste bedrieger. Eerst roepen dat je onder geen beding in het kabinet wilt zitten, en twee dagen later alweer de voorwaarden voor die toetreding bespreken, dat komt niet erg robuust over. Balkenende werd te verstaan gegeven dat het regeerakkoord dichtgetimmerd moest worden, maar ook deze “harde” eis heeft de VVD inmiddels laten vallen. Wat is er met Gerrit aan de hand? Is hij soms bezweken onder de druk van het politieke leiderschap, of krijgen wij nu pas een al langer bestaande, maar ons onbekende kant van hem te zien?
    Misschien is Zalm wel helemaal niet zoveel veranderd. Zo kan ik mij herinneren dat Zalm voor de invoering van de euro, Italië enkele keren hardhandig op de vingers getikt heeft. Dat land had een dramatisch begrotingstekort dat in de laatste twee jaar voor de vaststelling van welke landen definitief aan de euro mee mochten doen, als sneeuw voor de zon verdween. Zalm had natuurlijk door dat hier iets flink niet in de haak was. Maar conclusies heeft hij hier nooit aan verbonden. Opmerkelijk. Zalm wordt toch niet gechanteerd door de Italiaanse Mafia? Waarom heeft hij toegegeven? Partijgenote Jorritsma heeft al laten zien bepaald niet vies te zijn van Italiaanse praktijken in de politiek (vroeger wist Lubbers daar trouwens ook wel raad mee).
    Ons land is bezig zich razendsnel te transformeren van een kikkerpolder in een bananenrepubliek. Na ontploffende vuurwerkfabrieken, brandende café’s, vliegtuigen die in woonwijken neerstorten en politici die op klaarlichte dag geëlimineerd worden, heeft Nederland definitief zijn onschuld verloren (die het – opvallend genoeg – nog meende te hebben na de politionele acties in Indonesië).
    Wij kunnen hier nu definitief een nieuwe ramp aan toevoegen: de euro. Hoewel het in het begin wel geinig was om al die nieuwe, glimmende muntjes en die prachtige bankbiljetten, die eindelijk weer op écht geld leken, in je hand te houden, is inmiddels duidelijk dat Nederland – als een ware bananenrepubliek – gebukt gaat onder een immense inflatie van meer dan 5%. En zelfs die cijfers lijken mij op zijn “Italiaans” aangepast, want iedereen die wel eens boodschappen doet, schoenen of een tijdschrift koopt, of een museum bezoekt, weet dat de guldenprijzen bijna direct in europrijzen veranderd zijn, met als grote uitzondering: ons loonbriefje. Het tegoed van mijn spaarrekening slinkt net zo snel als het poolijs van Antarctica, en ik vrees dat mijn rekening niet de enige is.
    De Nederlandse prijzen worden, zogezegd, op Noordeuropees niveau getrokken. De ons omringende landen waren al jaren veel duurder. Bezoek maar eens een supermarkt in Engeland of Zweden. Wat dat betreft is er slechts sprake van een terechte gelijkschakeling. Maar moeten de lonen dan niet meegroeien? Is het, kortom, niet tijd voor massale actie tegen het grootkapitaal?