Het land van grote eenzaamheid

Onder de Hollanders vind je grote zeurkousen. Naast de Grote Geniale Zeur (Neerlands beste schrijver Gerard Reve) tref je vele vermolmde zuurpruimen. Zij weten hun eigen leven en dat van hun naaste omgeving vaak met succes te vergallen en met hun gegroefde, sombere gelaat jagen zij onze allochtoonse medebewoners schrik aan. Het vermogen van deze mensen bestaat daarin dat zij in alle dingen om hen heen het negatieve aspect weten aan te wijzen. Het liefst zou je deze groep sfeerverziekers en masse naar de hoogste berg op IJsland verbannen.
    Friezen zijn sympathieke, vrolijke en gastvrije mensen. Niet allemaal natuurlijk, want hier zit ook best wel eens een chagrijn tussen. De grootste chagrijn der Friezen is Gerrit Jan Zwier.

Een reisboek schrijven is geen sinecure. Als je het land dat je beschrijft haat, de bewoners achterlijk vindt en een gruwelijke minachting voelt voor andere reizigers die dit land bezoeken, heb je een probleem. Maar zelfs dan kun je wellicht nog een interessant of komisch reisverhaal schrijven, mits je zelf een positieve en levenslustige inborst hebt. Hier is het misgegaan met Gerrit Jan Zwier.
    De grootste kankerpit der Friezen bezoekt een land waar hij heel veel van af meent te weten. Zo veel, dat hij de reizigers vóór hem afdoet als romantische sukkels, en de toeristen die gelijkertijd met hem het eiland bezoeken, als dom en niet op hun plek. Dat Gerrit Jan Zwier IJsland bezocht heeft, is zijn goed recht. Maar met het boek “Land van grote eenzaamheid” doet hij afbreuk aan alle anderen die IJsland een warm hart toedragen.
    In “Land van grote eenzaamheid” betuigt Zwier zich als een gefrustreerd wetenschapper die nooit gepromoveerd is (waarom moeten wij daarmee lastig gevallen worden??) en als een humorloze auteur die zonder zelfkritiek de hem omringende wereld kielhaalt.
    Gelukkig is Zwier thuisgebleven. In onze reiskoffer zit het onvolprezen “IJsland” van Arnold Jansen.

    » Gerrit Jan Zwier – Land van grote eenzaamheid (alleen nog antiquarisch)