De as van het kwaad wordt goed geolied

Iran fietst hem erinVan dictaturen ben ik geen voorstander. Van dictators moet ik ook niks hebben. Als George W. Bush er zo nodig één uit de weg wil ruimen, heeft hij mijn zegen. Na het mislukken van de Walden-commune hecht ik het meeste geloof en vertrouwen in de westerse democratie, hoe dubieus die soms ook opereert. “De Verlichting”, zo betoogde H.J.A. Hofland gisteren in het NRC Handelsblad terecht, “is het beste filosofische product van het westen”.
    De redenen die de VS aandragen om Saddam Hussein te wippen zijn echter niet allemaal even krachtig. Het is natuurlijk overduidelijk dat bij het ontberen van een duidelijke verblijfplaats van Osame bin L., Saddam Hussein de pineut is. Velen vragen zich af “waarom opeens nu en niet 10 jaar geleden toen de Amerikanen voor de poort van Bagdad stonden?”. Maar het slordigste argument van de Amerikanen betreft volgens mij die van “de as van het kwaad”.
    Deze as wordt namelijk niet gevormd door landen als Wit-Rusland, Zimbabwe of China, maar bestaat uit het ogenschijnlijk niet minder willekeurige rijtje Irak-Iran-Noord-Korea. Twee van de laatste drie landen zijn veel minder bedreigend dan zij lijken, en over Irak houd ik mijn mond.
    Noord-Korea staat op het punt van instorten en de bevolking wil niks lievers dan aansluiting bij de rijke zuiderburen. Het scenario is alom bekend, want tien jaar geleden door de Duitsers uitgevoerd. De Noordelijke machthebbers zullen nog even tegensputteren, maar dan dondert het hele communistische kaartenhuis in elkaar en daar is iedereen erg blij mee. Er zullen zich ongetwijfeld kleine drama’s afspelen voor het zover is, maar als Verenigd Korea in 2006 Wereldkampioen voetbal wordt, is iedereen dat allang vergeten.
    Net zoveel belovend is de stand van zaken in Iran. De uiterst conservatieve geestelijken hebben hier nog een flinke vinger in de pap en tegenstanders van het regime verdwijnen nog steeds achter slot en grendel, maar in dit geval verwijs ik graag naar de Sovjet-Unie van de jaren 70. Dat land had namelijk na de revolutie van 1917 een uiterst donkere periode gekend (onder Stalin), waaruit het zich langzaam maar zeker losgeworsteld heeft. Begin jaren 80 werden dissidenten nog altijd naar Siberië gestuurd (maar lang niet zoveel meer als in de hoogtijdagen), en een paar jaar later was dat allemaal plotsklaps voorbij.
    Het voordeel van Iran boven de Sovjet-Unie is dat Iran al een democratie is. De donkere periode heeft het land gelukkig ook al achter de rug (Khomeiny) en de bevolking geeft nu duidelijk aan meer vrijheden te willen. Met ondersteuning van de westerse landen kan dit proces versneld worden, zodat Iran wellicht de eerste seculiere democratie wordt die op islamitische leest geschoeid is.
    Kortom, “de as van het kwaad” bestaat niet. Zoals Hofland gisteren al stelde: “Het probleem van de elfde september, een jaar later, is het wereldbeeld van George W. Bush.”.

    » Irrelevant – H.J.A. Hofland (NRC 11 september 2002)
    » De Waldencommune van Frederik van Eeden
    » Moskeeën net zo leeg als kerken hier
    » The day I became a woman (de Iraanse cinema is net zo opvallend als die van de Sovjet-Unie)