Spitzen – Thomas Rosenboom

“Ze neusden. Bedwelmd, zichzelf verliezend, zonk Han weg in een peilloze diepte, tot zijn mond de hare vond, haar tong die van hem. Ze zoenden.” (p. 23)
 
“Dichterbij komend zag hij dat ze haar bloes had uitgedaan en een rood, laag uitgesneden hemdje droeg met een rozet op het diepste punt. Pas nu ook kwam de rode edelsteen in gouden zetting te zien die fonkelde in de zwemende spleet van haar boezem. […] ‘Mooi hemd,’ zei Bijman na een paar keer slikken.” (p. 30)
 
“Ze giechelde even en noemde hem de beste minnaar die ze kende. Hij dacht aan alle anderen tegen wie ze dat gezegd had en drong binnen.” (p. 50)
 
Nee, bovenstaande citaten zijn niet afkomstig uit Betoverende glimlach van Renee Roszel, maar uit het boekenweekgeschenk 2004, Spitzen van Thomas Rosenboom. Nee, de CPNB is niet opeens de Bouqetreeks gaan promoten, en nee, Thomas Rosenboom is niet de laatste aanwinst van Uitgeverij Harlequin. Het is jammer maar waar, het boekenweekgeschenk levert weer een draak van een boek op.
 
Behalve genante beschrijvingen van liefde, sex en overspel, is Spitzen besmet met het bekende rebusvirus dat in de Nederlandse letteren waart. Talloze symbolen behangen het verhaal en maken het een perfect werkje voor literatuuronderzoek, zoals het op de middelbare school onderwezen wordt. De reminiscenties zijn weliswaar iets subtieler dan bij Enquist, maar ook hier geldt dat overdaad schaadt.
 
Is dit nu een verhaal van de schrijver van het imponerende Publieke werken? Kan Rosenboom zo beroerd schrijven? Of moeten we meer geloof hechten aan de geruchten dat dit boek helemaal niet van de hand van Rosenboom is, maar dat hij het bij gebrek aan tijd heeft laten schrijven door zijn zoon?