Gisteren de nieuwe Paladins neergehaald. Wat een geweldige band is dat toch! Elk nieuw werk van ze is slechter dan het voorgaande, maar toch blijven ze op ongekende, eenzame hoogte. Neem nu dat nieuwe album van ze, een mengsel van wat slappe rockabilly en regelrechte popmuziek, ongenadig overgeproduceerd door een harige, pedofiele producer die in zijn hoogpolige huiskamer met geelbruine gordijntjes het geluid van een onderwaterzwembad probeert na te toveren, kortom: de hel. Maar ja, de schoorsteen moet blijven roken, want hoe moeten anders die torenhoge slijtersrekeningen van Thomas Yearsley betaald worden?
Het openingsnummer van het nieuwe album, In the morning, is nog fantastisch! Er klinkt een energieke zang terwijl er op de achtergrond – volstrekt onafhankelijk van de zanglijn – driftig op losgetrommeld wordt. Maar dan slaat de klad er direct in. De muzikanten nemen de ene pauze na de andere en meneer de zanger staat enthousiast in zijn eentje te kwelen. Waarom luister je hier nog naar, vraag je jezelf af, hier lusten de honden geen brood van! En dan zet je dat eerste nummer maar weer op.
Toen ik het hoesje van de plaat nog eens goed bekeek zag ik dat het helemaal niet om de nieuwe Paladins ging, maar om de nieuwe Razorlight, nota bene de nummer 1 van 2004! Kritiek van de recensenten dat ze voortborduren op het succes van hun verpletterende debuutalbum is onmogelijk. Hier is een compleet nieuwe band opgestaan met een volstrekt ander repetoire. Helaas bestond er al zo’n bandje. In San Diego, California…
One Response to Razorlight