Het vierde consult

De kogel is door de kerk. Vorige week ben ik opnieuw in Assen geweest en heb ik het papier ondertekend waarop aangegeven staat dat ik akkoord ga met een heupoperatie.

Dit consult duurde aanzienlijk korter dan het voorgaande, hoewel ik ook deze keer een flink aantal vragen voorbereid had. Viavia had ik namelijk twee mensen weten te benaderen die beide in 2004 een Ganz-operatie ondergaan hadden. Op hun ervaringen wil ik nog wel een keer dieper ingaan, maar hun verhalen kwamen er op neer dat je 6 maanden na de operatie volledig hersteld bent en dan veel meer kunt dan voor de operatie. Je bent bijna een normaal mens. Eén jongen had zelfs drie marathons gelopen!

De arts nam echter niet heel veel tijd en moeite om mijn stortvloed aan vragen (die er vooral op gericht waren mijn keuze voor de operatie te ondersteunen) te beantwoorden. Hij wekte de indruk van “Jij bent mijn 534e Ganz; het is een routineklusje; maak je niet druk”. Op de meeste vragen verwees hij dan ook naar zijn informatieve website www.ganzosteotomie.nl.

Na het bezoek aan de orthopeed werden de voorbereidingen direct in gang gezet en kon ik meteen terecht bij de anesthesist. Die wilde ondermeer weten of ik misselijk zou worden na de operatie (ik heb geen flauw idee…) en op mijn opmerking dat ik wel eens steken in mijn hartstreek voelde werd ik subiet naar een onderzoeksafdeling doorgestuurd om een ECG-scan van mijn hart te laten maken.

Die scan zag gelukkig prima uit. Ik heb de hartslag van een duursporter (60)! Dat is mooi, want de langste duursport die ik bedrijf is het uitzitten van een Champions Leaguewedstrijd van 90 minuten. Na de anesthesist ben ik ook nog even langs geweest bij het opnamebureau van het WZA. De orthopeed zei dat er een wachtlijst was van een maand of 3, 4. De receptioniste zei dat ik de 10e terechtkon. “10 februari, maart?”, vroeg ik. “December”, luidde het antwoord.

Dat was mij iets te vroeg: mijn werk wist nog van niets en er moest nog kinderopvang geregeld worden voor de maanden (4 schatten wij) dat ik fysiek niet in staat ben om alleen voor de kinderen te zorgen. Bovendien had ik nog enige tijd nodig om aan het idee te wennen dat er in mijn been gesneden gaat worden, er nog wat aan mijn heup verzaagd moet worden en dat er vier reusachtige schroeven (hopelijk van roestvrij staal) in mijn botten vastgezet gaan worden.

Maar als die schroeven er eenmaal inzitten, lach ik natuurlijk hard om het voornemen van Strumse om de marathon van New York te lopen. Ik ga hem immers sneller doen en daarna schrijf ik me in voor de Sportchallenge!

Tot die tijd moet ik echter veel, heel veel rust houden. Als je mij wat dvd’s wilt lenen voor die tijd houd ik me van harte aanbevolen!