Waarom ik Roemeens ging studeren

Ik ben altijd licht ontvankelijk geweest voor emoties die loskomen bij voetbal. Tijdens het WK van 1994 speelde Roemenië een paar puike partijen en nadat Gheorghe Hagi weer zo’n schitterend doelpunt scoorde wist ik het zeker: ik zou Roemeens gaan studeren. Ik studeerde al Russisch en had het voorgaande jaar het bijvak Bulgaars gekozen, dus Roemeens leek mij een logische voortzetting.

Ik vroeg een gesprek aan met de hoofddocent Roemeens van de vakgroep Romaanse talen en had verwacht een man aan te treffen die laaiend enthousiast zou worden over die jonge student die graag de taal van zijn geboorteland wilde leren.

Niets was minder jaar. De man bekeek mijn cv en fronste diep. Hij zei het niet met woorden, maar zijn blik verraadde direct: “Twee kansloze talen en daar wil je nog een derde aan toevoegen? Heb jij ze wel allemaal op een rijtje?” Mijn argument over het weergaloze spel van Hagi durfde ik van schrik niet meer in stelling te brengen. Het gesprek duurde niet lang en ik ging niet Roemeens studeren.

Maar gelukkig kan nu wel op een van die prachtige doelpunten van Hagi gestemd worden bij de verkiezing van het mooiste WK-doelpunt aller tijden!