Ik ben niet echt een liefhebber van korte verhalen. Geef mij maar een roman. Hoe dikker hoe beter. Maar omdat ik The catcher in the rye een zo overweldigend boek vond, wilde ik J.D. Salingers Nine stories graag een kans geven.
Als bundel is Nine stories voor het eerst in 1953 gepubliceerd, afzonderlijk zijn sommige verhalen al eerder verschenen. De verhalen spelen zonder uitzondering in de jaren dertig en veertig, hoofdzakelijk in Amerika, maar ook in Europa. Het opvallendst is dat kinderen (of pubers) in elk verhaal een prominente rol innemen. Salinger kan zich overtuigend inleven in de dwarse peuterpsyche.
Salingers kracht in Nine stories vind ik zijn verzorgde stijl, geen enkel woord staat er te veel, in combinatie met zijn sterke, soms uitermate rauwe en daardoor des te levendiger dialogen.
Een mooi voorbeeld van zijn stijl vind ik deze korte, simpele, onovertroffen zin:
“Hij was een jaar of dertig, of jonger.” (Teddy)
Humor is een ander aspect van Salingers vertelkunst. Dit gebruikt hij zeker niet te scheutig, eerder vilein en verborgen. Bekijk de volgende citaten eens, ze zijn al meer dan zestig jaar oud!
“Zij was een meisje dat zich voor nog geen tien rinkelende telefoons zou haasten. Ze zag eruit alsof haar telefoon aan één stuk door had gerinkeld vanaf het moment waarop ze in de pubertijd was gekomen.” (Een perfecte dag voor bananenvis)
“Ze leest de theaterpagina’s en ze kijkt televisie tot ze praktisch blind is – dus is ze intellectueel.” (Mooie mond en mijn ogen groen)
Mijn grootste bezwaar tegen Salingers verhalen is dat het verhalen zijn. Een klein plot wordt vakkundig in de steigers gezet, en afgerond. En dat is het dan.
Grote uitzondering is Voor Esmé – veel liefs en morsigheid. In dit verhaal zet met Salinger met veel succes een oorlogsromance op. De vertelkracht en lyrische romantiek á la Evelyn Waugh spatten er vanaf. Dit verhaal had met gemak tot roman uitgewerkt kunnen worden. Maar dat was wellicht niet des Salingers.