Zonder de teveel over de film te willen verklappen: Anna Karenina door Joe Wright is een vernieuwende boekverfilming en een vernieuwend kostuumdrama. Het verbaast me dat de film zoveel kijkers trekt, want doorgaans is het grote publiek niet zo te porren voor stijlverandering.
Een deel van die stijlverandering zit in de korte scenes. De snelle, veranderende beelden hebben het effect van een videoclip. Dat spreekt jongeren misschien nog aan. In een aanhoudende staccato wordt het uitgebreide verhaal van Tolstoj redelijk nauwgezet naverteld. Aanvankelijk had ik het gevoel dat de filmer even snel alle verhaallijnen wilde uitzetten, maar pas later besefte ik dat dit de stijl van de film was. Wright wilde niet te veel schrappen in Tolstojs tekst, maar moest een dikke roman wel sublimeren in twee uur film. Vooral geslaagd vond ik hoe het gruwelijke dilemma van Anna Karenina steeds nadrukkelijker in beeld werd gebracht.
Hoewel er veel verteld wordt, kreeg ik de indruk dat enige voorkennis van het verhaal, de personages en het plot noodzakelijk is om de film te kunnen volgen. Persoonlijk vond ik het vooral jammer dat de film niet in het Russisch was, maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben. Anna Karenina is een interessante exercitie, voor de liefhebber.